Genel durumumu en iyi anlatan resim diye düşünüyorum.Biz kadınlar gerçekten eli öpülesi varlıklarız.Bunların hepsini yapabilme kabiliyeti büyük bir tebriği hakediyor sanırım.Oğlumun huysuz ,mızmız bir çocuk olması her ne kadar işimi zorlaştırsa da onsuz bir hayatı düşünemiyorum.

Ben anne olmasaydım eğer...

Topuksuz ayakkabılarla da şık olunabileceğini bilmeyecektim.

Hamileliğim esnasında 80'li kilolara kadar çıkıp kendi çapımda ilk defa bir alanda rekorumu kıramayacaktım.

O küçücük ellerle renkli kartonlardan yapılmış bir kâğıt parçasının bu kadar değerli olabileceğini öğrenemeyecektim.

Kan yapsın diye danadili haşlayıp üzerine yumurta kırıp ağzının tadına da uysun diye çikolatalı pudingle karıştırmak gibi yaratıcılığın sınırlarını zorlayan tarifler keşfedemeyecektim hiç.

Su almak için elimde kumanda ile buzdolabını açtığımda kumandayı buzdolabına koyacak kadar ya da evden çıkarken telsiz telefonu çantama atacak kadar kendimden geçmeyecektim.

Birinin canı yandığında ötekinin bu acıyı hissedebilmesinin sadece ikiz kardeşlerde olduğunu sanacaktım.

Sabahın köründe gözü kapalı mutfağa kadar gidip, süt ısıtıp yine gözü kapalı dönme yeteneğini kazanamayacaktım.

Üzümün çekirdeklerini tek tek çıkarmak için insanüstü bir uğraşa asla girmeyecektim.

Bir insanın gaz çıkarması beni bu kadar mutlu edemeyecekti.

Büyüdüğünde arkadaşlarınla birlikte partilerde Süper Anne olarak eğlenmeyi hayal edemeyecektim.

Babanla belki daha az kavga edecek ama sevginin evlat denilen başka bir boyutuna giremeyecektik.

Sevginin böylesine karşılıksız olanını hiç tadamayacaktım.

Telaşsız sevişmenin hayalini kuramayacaktım.

Annemi bu kadar çok sevdiğimi anlamayacaktım.

Annesinden zorla ayırdılar diye "Uçan Fil Dumbo!" çizgi filminde böğürerek ağlamayacaktım.

Geceleri kesintisiz uyuyacak, hafta sonunda sabahları istediğim saatte kalkacaktım ama uyandığımda yanağıma konmuş minik ellerin sıcaklığı ısıtmayacaktı yüreğimi.

Çantamda sürekli bisküvi, ıslak mendil, bir adet oyuncak, düşer bir yerin kanar diye ayıcıklı yara bandı taşımayacaktım.

Acıyı geçiren öpücüğün gücüne inanmayacaktım.

38,5 derece ateş beni de yakıp kavurmayacaktı.

Yağmur sonrası çamurlu sularda zıplamanın keyfine varamayacak, sen bir lokma daha fazla yiyesin diye kalabalığın ortasında kafamda peçete dansı yapmayacaktım.

Sen olmasaydın eğer yaşamın karmaşıklığını unutup tekrar basit yaşamayı öğrenemeyecektim.

Sen olmasaydın eğer ben asla "anne" olmayacaktım.

Bir çocuk doğduğu anda, bir anne doğarmış... Bu lafın doğruluğuna inanmayacaktım!...

 

 

Çokoprens bugün beni baya bir üzdü.Kahvaltısını mızmız  mızmız da olsa yedirebildim.Öğle uykusunu da  güzelce uyudu.Dışarı da çıktık.Ama öğle yemeği,meyve,yoğurt,hiç birşey yemedi.Yediremedim.Sadece bir kere emmek istedi,uyumadı da.Lavaboya bile gidemiyorum o derece bunaltıyor beni.Ancak akşam babası geldi de iftarda bizle birlikte bir iki lokma bişeyler yedi.Muhallebisini yaptım. Yemedi;yatmadan önce eğer muhallebi yediremezsem kesilikle gece elli kere kalkıp emmek ister.Ee artık anne sütü yetersiz.Doymadığı için uykuya dalamaz.Bu gece uyku uymakta istemedi.Zor uyuttuk en sonunda babası uyuttu yani.Odaya bir girdim ikisi de uyumuş:)Öyle veya böyle birşekilde büyüyeceksin anneciğim inşallah ama şimdiden beni ayakta kuruttun; kendimi unutturdun.Bakalım hayırlısı.Kim bilir halim nice olur:)

Yakında böyle dolaşırmışım artık:))))

 

İyi geceler.Sevgiyle kalın:)