Kim var ki çocuğuyla vakit geçirmekten keyif almasın?Bir sabaha daha onunla "Merhaba"dediği için şükretmesin.Onun varlığı,eve kattığı neşesi hangi dünya malına değişilir ki yada hangi sevgiye?
Bir hikaye anlatmak istiyorum.
İki erkek kardeş varmış.İkisi de evli.Büyük olan orta halli bir hayat sürüyor.Diğerinin ise maddi geliri yüksek.Birgün dertleşirken küçük olan abisine sormuş:
"Bu kadar param var,eşimi seviyorum ,her istediğimizi alıyoruz,geziyoruz dilediğimiz gibi ama mutlu değiliz.Durumun benim ki kadar iyi değil ama neşelisiniz ve hep mutu,pozitifsiniz bunun sırrı ne ?
Abi cevap vermiş"bizim bir altın topumuz var.Eşim bana atar ben eşime.Herşeyi unuturuz.Sıkıntımız yok olur.Neşeli zaman geçiririz ."
Bunun üzerine küçük kardeş hemen bir altın top yaptırır ve eşiyle evde birbirlerine atarak oynarlar ama abisinin dediği gibi değildir.Sıkılırlar.
Tekrar gider abisine ve anlatır.Abisi gülümseyerek cevap verir:
"Altın top diye anlattığım bizim evimizin neşesi ve tek varlığımız olan çocuğumuz.Ne zaman sıkıntılı olsak onun neşesi ,enerjisi bizi kendimize getirir.Onunla oyunlar herşeyi unutturur"der.
Evet canlar gerçekten hiç birşey insanı evladı kadar mutlu edemez.Rabbim evlatlarımızı bizlere bağışlasın.Evlatlarımızla imtihan etmesin.Öpüyorum sizleri ve altın toplarınızı:)
Güzel haftasonları:))
