Bu aralar haylazlık sınırlarını zorlayan Çokoprens benim de tahammül sınırlarımı zorluyor açıkçası:( Nasıl davranacağım konusunda epey zorlanıyorum.Yemek problemi oldu olası var zaten.Bunun bir ihtiyaç olduğunu henüz kavratabilmiş değilim.Bazen zorluyorum,bazen oyunlarla yedirmeye çalışıyorum,bazen de kendi haline bırakıyorum."Acıkınca nasılsa yer "diyorum ama ol-mu-yorr:(Çok çaresizim.Dr."kendi haline bırak" diyor ama o inatla yemiyor bazen yese de bu nadir zamanlarda oluyor.Emmek ona yeterli mi geliyor peki?Hayır!Memeden kesmeyi hiç istemiyorum.2 yaşına kadar emzirmek konusunda kararlıyım."Memeden kesince nasılsa yer" diyenler var ama "ya yemezse? Sütüm de hala varken ya ben bıraktırdığım için pişmanlık duyarsam?".Ben zaten emmemişim oğlumun emmesini bu yüzden de çok istiyorum.Off!o kadar bunaltıyor ve psikolojimi bozuyor ki bu yemek mevzusu.O yemedikçe "ıhh"diye kafasını çevirdikçe "aç kalıyor; kendini bile bile aç bıraktırıyor,bu kadar uğraşıyorum ona özel yemekler hazırlıyorum ama o reddediyor" diye düşüne düşüne elimde olmadan agrasifleşiyorum.Ona bağırıyorum ve sonrasında inanılmaz pişmanlık,vicdan azabı ve dakikalarca gözyaşı....
Dışarıdan görenler ilk bebeğim olmasına rağmen çok tecrübeliymiş gibi çocuk büyüttüğümü ve ona çok güzel baktığımı söyleseler de ben kendimi hiç yeterli bulamıyorum.Bilinçlilik konusunda eksiklerimin fazla olduğunu düşünüyorum.Sürekli araştırıyorum,zor bir çocuğum var biliyorum,bunu aşmaya çalışıyorum ama galiba çok yıprandım.
Kendimi zaten unutmuş durumdayım.Rahatsız mıyım,şikayetçi miyim?Şimdi hayır!Çünkü onun için herşeyi yaparım.O benim dünyam.Sorunları kabullenen ve deprosyana girmeye hazır bir yapım yoktur.Boğuşmayı,zorlamayı severim.Bu yüzden de hobiler edindim.Onlarla beynimi dağıtıyorum.Oğlumla aramdaki çatışmayı atlatabileceğimi umuyorum bunu belki de kendini daha da kolay ifade edebildiği zaman mesela tam anlamıyla konuşmaya,istediklerini ve istemediklerini dile getirdiği zaman atlatabilirim.Bazı bloglarda görüyorum anneler çocukları için o kadar güzel şeyler üretiyor,yapıyor,paylaşıyor ki.Bu kez başlıyorum kendimi sorgulamaya ve yadırgamaya."Ben galiba iyi bir anne değilim.Çocuğuma karşı bilinçli değilim.Üretken değil kilişeyim."
Rahatsızlıklarım var bahsetmiştim eski postlarda kolumda sinir sıkışması var.İlerledi malesef ve ben hala gidemedim.Biraz ihmalkarlık biraz Arda'yı kimseye emanet edememe.Artık çaydanlığı bile 10 saniyeden fazla tutamıyorum.Şuanda bunu yazarken bile kolumu fazla zorlamadım halde sızlamalar var .Yani biran evvel gitmem lazım.Bunu bile ihmal eden ben bir de psikoloğa gitmeyi düşünüyorum ki onu da Allah bilir delirmeye ramah kala yaparım herhalde..Çok uzun bir post oldu ama sıkılmadan okur ve bana fikirlerinizi ,tavsiyelerinizi beyan ederseniz sevinirim. HOŞÇAKALIN.SABIRLA VE SEVGİYLE KALIN.
2 çıtı pıtı yorum:):
çocuk bakmak zor iş sabır istiyor hayata yeni bir kişilik hazırlıyorsun iyiyi kötüyü bizden öğrenicekler bazen kızdırıyolar bazen yoruyolar ama yinede 10 dk fazla uyusalar özlüyoruz ev sessiz boş geliyor... KENDİNE ŞÖYLE DE BEN GÜÇLÜ BİR ANNEYİM VE ÇOCUĞUMA HER ANLAMDA YETERİM :) bu seni motive edicektir..
Teşekkürler canım tavsiyen için.Benim de psiklojim bozuk haliyle ona da yansıyor.çalışma hayatına ara vermek nekadar gezsem de sosyal olamayan bir semtte oturmak beni bunalttı sanırım bir iki gündür iyiyiz Maşallah.Sabrı öğreniyormuş insan.
Yorum Gönder